حکایت کهنه ی مدعیان بی هنر و آرزوی شهرت. چهارشنبه 28 مهرماه سال 1389. چند روز پیش نوید تو یه وبلاگ که مال یه دوست علاقه مند به شعر کلاسیکه و هر از گاهی غزلی . در ادامه رد پای خانمی هویدا بود که کتابی از نوشته هاش چاپ شده. رد رو دنبال کرد تا به وبلاگ خانمه رسید. وای! پر بود از مجموعه کلمات بی ربط و دهن پر کن .

وبلاگی با آدرس مورد نظر پیدا نشد.

Une fille simple qui ne se prend pas la tete, je suis pour passer le temps donc vener discuter.

هر دم ازین باغ بری میرسد. دلم میخواد الان سرم رو بکوبم به این دیوار . اصلا حوصله هیچ کاری رو ندارم . همه هم رفتند بیرون . من تو خونه تنهام . دم غروب هم هست خونه تاریک شده. چراغ ها رو هم روشن کنم. جمعه هم کنکور لعنتی سراسری هستش . خوش به حال دوستم . امروز صبح با همه فامیلاشون رفتند اصفهان عروسی دختر عمه اش که آخر. بقول مامانم چیه تو این دودو دم . خاک بر سرت! هم بنظر من احمقانه م.